دست بالا بردم

تا که دستان پر از خواهش من را شاید

مهر او دریابد

بارها خوانده ام او را اما

او مرا میشنود؟؟

و میان همه هستی بی پایانش

او مرا میبیند؟؟

در جهانی که هزاران مه و خورشید در ان  ناچیزند

ذره را راهی هست؟؟

..

بارش ابر سپید

تاری پنجره ی وهم مرا میشوید

کهکشانی به دل پنجره ام جای گرفت

و خدایی به دل کوچک من

قاصدی در راه است

و پیامی از نور:

میتوانی که بخوانی تو مرا

من تو را میشنوم .میبینم

میل جاری شده درخواندن تو

پاسخ ماست

رود با میل خودش جاری نیست

جذبه مهر فراخوانده ز دریا

سبب جاری رود

دست خالی مرا نور اجابت پر کرد

چشم نمناک مرا گریه ی شوق.....